Afgelopen Moederdag kreeg ik een bijzonder verzoek. Ze vroeg me of ik twee kussens kon maken van de kleding van haar vader — een troostgeschenk voor haar moeder, die na een huwelijk van vijftig jaar afscheid had moeten nemen van haar grote liefde. Een man die, na een kort ziekbed, veel te vroeg was overleden.

Naast de kussens wilde ze ook iets laten maken voor haar kinderen en neefjes en nichtjes, de kleinkinderen. Iets kleins en tastbaars. Iets van opa. Maar ja… met leeftijden tussen de zeven en veertien jaar voelde een knuffeldoekje al snel wat te kinderachtig.

We raakten in gesprek over haar vader. Over hoe liefdevol hij was, als echtgenoot, vader én opa. Hoe hij altijd klaarstond en hielp met huiswerk. Hij haalde ze op van school en had samen met oma een vaste oppasdag. Hij las voor, maakte grapjes en vanaf de zijlijn keek hij bemoedigend toe. De band tussen hem en de kleinkinderen was hecht. Hij werd dan ook enorm gemist, door iedereen.

Tijdens dat gesprek vertelde ze me iets wat me raakte. Dat haar vader, toen hij wist dat hij niet lang meer te leven had, voor elk kleinkind een kinderboek had uitgezocht. Voor elk kind een van zijn favorieten. En dat hij in elk boek een persoonlijke boodschap had geschreven.

Die avond bleef dat verhaal in mijn hoofd zitten. En de volgende ochtend wist ik ineens wat mooi zou passen als herinnering voor de kleinkinderen: boekenleggers. Gemaakt van opa’s kleding. Zodat ze, telkens als ze hun boek openslaan, opa nog even dichtbij hebben.

Meer dan een stukje stof

Het idee voelde precies goed. En dus ging ik aan de slag. Van herkenbare overhemden tot shirts die opa vaak droeg — elk kledingstuk kreeg een plekje in een boekenlegger. Geen willekeurige lapjes stof, maar zorgvuldig uitgekozen combinaties die passen bij het karakter van opa.

Tussen de stoffen zat ook een kledingstuk met een nogal opvallende print. Opa had hem ooit voor de vakantie gekocht en hij paste eigenlijk totaal niet bij de rest van zijn kleding. Zijn dochter vond de stijl eigenlijk verschrikkelijk, gaf ze eerlijk toe. Maar ze wilde hem er toch in verwerkt hebben. Omdat hij zélf er altijd zo vrolijk van werd, en omdat, hoe lelijk ze hem ook vond, het precies iets vertelde over wie haar vader was: eigenzinnig, blij met de kleine dingen, en niet bang om kleur te bekennen. Juist dát soort details maken een herinneringsproduct zo persoonlijk.

Want elk mens rouwt anders. En elke herinnering is uniek.

Juist in zulke kleine, persoonlijke keuzes zit vaak de meeste troost. Want elk mens is anders en elke band is anders. Daarom geloof ik in herinneringsproducten die echt passen bij de persoon, bij het gemis, bij het verhaal dat verteld mag worden.

Niet kant-en-klaar. Maar op maat gemaakt. Met aandacht. En liefde.



Zo mogen herinneringen verder leven — in dit geval tussen de bladzijden van een boek. Zodat opa er, op zijn manier, toch nog een beetje is.